ჭინჭრის დედას მოხევეები სასუტებელს ეძახიან, მესხეთში, ჯავახეთში - საწუწნელას, ერწოში - უსუსხავ ჭინჭარს, ქვემო იმერეთში, გურიაში - ჯილჯელუას, ინგილოები - ჭინჭრის დედას, სამეგრელოში - მაჭუჭელაიას, ოწოწიას, ჭუჭელეს დიდს, ლანჩხუთში - ჭინჭრი დედუეს, აჭარაში - ჭინჭრის დედოს.
გრძელფესურიანი მრავალწლიანი 30-80 სმ სიმაღლის ბალახია. ღერო ოთხწახნაგოვანი დატოტვილია, წააგავს ჭინჭარს, მაგრამ მსუსხავი თვისება არ აქვს, ყვავილობს მაისიდან შემოდგომამდე, ყვავილები ბუჩქებადაა ფოთლების ყუნწების იღლიაში. გავრცელებულია ღობის ძირებში, ბოსტან-ბაღებში, ტყის პირებში და სხვაგან.

სამკურნალოდ გამოიყენება ყვავილის გვირგვინი, ღერო და ფოთლები.
ყვავილის გვირგვინი იკრიფება სავსე მთვარის ფაზაში, ღერო, ფოთლები კი - აღმავალი მთვარის ფაზაში.
ტრადიციული მედიცინა იყენებს ყელის ტკივილის, სასუნთქი გზების კატარის, ფილტვების ტუბერკულოზის და ელენთის სამკურნალოდ, ამავე დროს მოხუცებში გაძნელებული შარდვის დროს.

ნაყენს ამზადებენ შემდეგნაირად:
1 ჩაის კოვზ გამხმარ ყვავილებს ასხამენ 1 ჭიქა ადუღებულ წყალს, აჩერებენ 4 საათს, წურავენ.



მიღება:1 ჭიქა დღეში სამჯერ.
შეიძლება მივიღოთ ახლადშეგროვილი ღერო-ფოთლის გამოწურული წვენი, თითო სუფრის კოვზი დღეში ოთხჯერ.