სასიამოვნოა ლოცვა ნათესავებისთვის, რომ მათ ცხოვრებაში ყველაფერი კარგად იყოს, საქმე გაუმჯობესდეს და ა.შ. საწყენია ნახო დიდი ხნის უნახავი ახლობელი, რომელიც მძიმე მდგომარეობაშია, როცა ვერც ერთი ფსიქოლოგი უკვე ვეღარ დაგეხმარება.
ლოცვა შურისგან დასაცავად
მე და ჩემი და სოფელში, ძალიან რელიგიურ ოჯახში გავიზარდეთ. არ იფიქროთ, რომ სექტანტები ვიყავით, უბრალოდ ასე მოხდა. რა თქმა უნდა, მდიდრები არ ვიყავით. იმას ვჭამდით, რასაც ვზრდიდით. მცირე მეურნეობა გვქონდა: ქათმები, წიწილები, რამდენიმე იხვი და ძროხა. მახსოვს, ძროხა ნამდვილი მარჩენალი იყო. მამა რძეს ბაზარში ყიდდა და ასე ცოტა ფული მაინც გვქონდა.
მშობლებს ბევრი შვილის ყოლა ძალიან უნდოდათ, მაგრამ ისე მოხდა, რომ მხოლოდ მე და ფიქრია დავიბადეთ. მეტი შვილი აღარ გასჩენიათ. ალბათ, ამის თქმა არასწორია, მაგრამ რატომღაც მიხარია. ამბობენ, თუ ღმერთმა მოგცა კურდღელი, მდელოსაც მოგცემს. არ ვეთანხმები. ოთხიც კი თავს ძლივს ვირჩენდით. მეტი ბავშვი რომ ყოფილიყო, წარმოდგენაც არ მინდა, რა მოხდებოდა.
ასეა თუ ისე, ქალაქში გაქცევა ძალიან ადრე დავიწყე. 16 წლის დედა მეჩხუბებოდა, რომ ისე ვიქცევი, როგორც იცი ვინ, გვიან მოვდივარ და ლოცვას ყურადღებას არ ვაქცევ. მე უბრალოდ წავედი იმის სანახავად, როგორ ცხოვრობს ხალხი ჩვენი სოფლის გარეთ. როგორ იცვამენ, იქცევიან. ტელევიზორი არ გვქონდა და ჩემთვის ეს ერთგვარი სპექტაკლი იყო.
19 წლისას სახლიდან წასვლა საბოლოოდ გადავწყვიტე. სამსახური ვიპოვე და ოთახიც ვიქირავე. კაფის მფლობელმა, სადაც სამსახური დავიწყე, მეორე სართულზე ბეტონის ყუთი გამომიყო, სადაც მხოლოდ ზაფხულში შეიძლებოდა ცხოვრება. შენობა არ თბებოდა და სიცივისგან შეიძლება მომკდარიყავი. უმცროსი და მშობლებთან დარჩა. მშობლების ძალიან ეშინოდა, ამიტომ ყოველთვის ემორჩილებოდა.
24 წლისას გავთხოვდი ჩემი ოცნების მამაკაცზე. უცხოელი აღმოჩნდა, რომელმაც ბედის ნებით ჩვენს ქვეყანაში დარჩენა გადაწყვიტა. ენა ისწავლა, ბიზნესი თითქმის ნულიდან დაიწყო. ყველაფერს თავად მიაღწია. რა თქმა უნდა, მაშინ რაიმე სიმდიდრი ვერ დავიკვეხნიდი, თუმცა ვხვდებოდი, რას ნიშნავს, როცა ყველაფერს საკუთარი ძალებით აღწევ.
5 წლის შემდეგ ჟანასთან წასვლა გადავწყვიტეთ. ძალიან კარგი გარიგება ელოდა, მაგრამ მუდმივად სამშობლოში უნდა ყოფილიყო. დრო გავიდა, თითქმის 8 წელი. უკვე დედა გავხდი, ფრანგული ვისწავლე, კარგად მოვეწყვე, ქმარი დღემდე ძალიან მიყვარს. ჩემი და და მშობლები ძალიან მენატრებოდნენ, ერთხელ მაინც მინდოდა თვალით მენახა.
ქმარი ბევრი ლაპარაკის შემდეგ დავითანხმე. რამდენიმე დღით წავალ და დავბრუნდები. ნივთები შევაგროვე და გზას დავადექი. ნაქირავები მანქანით ჩვენს სოფელში მარტივად ჩავედი. ადგილი კარგად მახსოვდა, თან ამ დროში საერთოდ არ შეცვლილა. კართან ჩემს დას და მის ქმარს შევეჯახე. სამწუხაროდ, მშობლებმა ჩვენს შეხვედრამდე ვერ იცოცხლეს.
დას ჩემი ჩამოსვლა ძალიან გაუხარდა. მეხუტებოდა, მეუბნებოდა, რომ უფალმა დაბრუნა სახლში, რომ შეუძლია იმდენხანს დავრჩე, რამდენ ხანსაც მინდა. მისმა ქმარმა ცალი თვალით გადმომხედა და შემდეგ სხვა ოთახში გავიდა. მალე მხოლოდ მისი ხვრინვა ისმოდა.
იმის გათვალისწინებით, რომ შუა კვირაში, დღის პირველ ნახევარში, სიძეს ალკოჰოლის მყრალი სუნი ასდიოდა და დასაწოლად წავიდა, გამოდის, სამსახურთან ვერ მეგობრობს. ჩემი და, ჩემი ფიქრია, დღემდე იხსენებს უფალს ნებისმიერ შესაფერის და შეუფერებელ შემთხვევაში. მასთანაც ყველაფერი ნათელია. დედ–მამამ მხოლოდ რწმენა ჩაუნერგა, ხოლო როგორ იცხოვროს, არ უთხრეს.
საჩუქრები და პროდუქტები ამოვიღე. მაცივარი გავავსე. უფრო მეტს შევუკვეთავდი, მაგრამ ფიქრიამ ამიკრძალა. სახლში ბევრის ქონა ცოდვაა. მუქთაღორობა საჭირო არ იყო. ირგვლივ მიმოვიხედე. ყელში გამიჩნდა საშინელი გრძნობა, რომელსაც არ ვიცი, რა დავარქვა.
როცა ირგვლივ ყველაფერი ნაცნობი და მშობლიურია. როცა იხსენებ თითოეულ კუთხეს, თითოეულ ნივთს, რადგან ეს ყველაფერი ბავშვობიდან არის. ამას ნოსტალგია ეწოდება. გონებით ხვდები, რომ ეს ყველაფერი არ უნდა იყოს, საჭიროა რემონტი, ახალი ნივთები, მრავალფეროვნება, პროგრესი. რა ჰქვია ამ სასოწარკვეთის გრძნობას? არ ვიცი. აი, იმ მომენტში იმდენად ძლიერი იყო, რომ ცრემლები წამომივიდა.
ვარწმუნებდი ჩემს დას, რომ ეს მხვრინავი გაუგებრობა მისი ცხოვრებიდან მოეშორებინა. თუ უნდა, შეუძლია ყველაფერი მიატოვოს და ჩემთან წამოვიდეს. ნამდვილად დამეხმარებოდნენ, რომ მისთვის საცხოვრებელი და სხვა დანარჩენი მეპოვა. ოღონდ კი უარი ეთქვა ასეთ არსებობაზე, სადაც ყოველი დღე წინას ჰგავს. დრო გადის შრომაში, სიღარიბეში, მონობაში. მეორე დღეს და მომდევნო დღეებშიც მის დარწმუნებას ვცდილობდი.
ის მხოლოდ იღიმოდა, ამბობდა, რომ ეს მისი ბედია და ლოცვას იწყებდა. ლოცვას ჯადოქრობისგან და შურისგან დასაცავად. ეს იყო მისი პასუხი ყველაფერზე. ეს ლოცვა კარგად ვიცი, ერთად გავიზარდეთ. მაგრამ, ღვთის გულისთვის, ნუთუ ეს ნორმალურია, როცა ქმარი, ეს ღუზა, ძირისკენ გექაჩება? შენ კი მხოლოდ ლოცულობ და ეჭიდები?
წასვლის წინ ჩემს დას ფული მივეცი, რომელიც ჯერ კიდევ სადგურში გადავცვალე. სახლის შესაკეთებლად საკმარისი იყო. გული მკარნახობს, რომ უაზროდ დახარჯავს. და მაინც, სახლში წასვლის სურვილი ამისრულდა. არ ვამბობ, რომ აღარ დავბრუნდები, მაგრამ ჩემი დის ამ მდგომარეობაში ნახვა აღარ მინდა. ცხოვრება სხვისთვის და ლოცვა, თუ წინააღდგომას ვერ უწევ, საქმე არაა.
სავედრებელი ლოცვა ჯადოქრობის საწინააღმდეგოდ
ჰოი წმიდაო, სათნო-მყოფელო ღუთისაო, მღუდელ-მოწამეო კვიპრიანე, მსწრაფლ-შემწეო და მლოცველო ყოველთა შენდამი მოლტოლვილთათვის, მიითვალე ჩუენ უღირსთაგან სადიდებელი ესე, ევედრე უფალსა ღმერთსა ჩუენსა, რათა მოგვმადლოს ჩუენ, უძლურებათა შინა განმტკიცებაჲ, მწუხარებათა შინა ნუგეშისცემაჲ, და მოგვანიჭოს ჩუენ ყოველი სარგებელი ცხოურებისა ჩუენისათვის აღავლინე უფლისა მიმართ მრავალ-ძალი ლოცვაჲ შენი, რათა დაგვიცვას ჩუენ ყოველთაგან შეცოდებათა, გვასწაოს ჩუენ ჭეშმარიტი სინანული, გვიხსნას ჩუენ ტყვეობისაგან ეშმაკთა და ბოროტთა სულთა მანქანებათაგან და ყოველთა მაჭირვებელთა ჩუენთაგან. გვეყავნ ჩუენ მცველად შეურყევლად, ყოველთა ხილულთა და უხილავთა მტერთაგან, მოგვანიჭე ჩუენ განსაცდელსა შინა მოთმინებაჲ და ჟამსა სიკუდილისა ჩუენისასა შეწევნაჲ მოგვივლინე მაწამებელთა ჩუენთაგან, რომელნი შეგვემთხვივნეს ჰაერთა შინა საზვერეთასა, რათა შენს მიერ ძღვანებულნი, მივიწივნეთ ზეციურსა იერუსალემსა, და ცათა სასუფეველსა შინა ღირს ვიქმნეთ ყოველთა წმიდათა თანა დიდებად ყოვლად-წმიდისა სამებისა, მამისა და ძისა და წმიდისა სულისა, აწ და მარადის და უკუნითი უკუნისამდე, ამინ.
